من اساساً آدم ورزشی نیستم اما می فهمم که حوادث فوتبالی این روز‌ها واقعاً یک آزمون مهم اخلاقی و سیاسی است. در سال‌های اخیر که از همه چیز به خصوص از جوانان خیلی استفاده ابزاری شده است، فوتبال به دلیل اهمیت آن دچار دست اندازی ‌های سیاسی فراوانی شده است. مدیریت ورزش در این سال‌ها بیشتر از همیشه نگاه ابزاری به ورزش و فوتبال داشته است و تلاش کرده است آن را در خدمت حمایت از دولت و رئیس آن قرار دهد. بعضی از نظریه پردازان ها گفته اند فوتبال برای خودش یک دین است. ظاهرا مسئولان فعلی هم بر این باورند که فوتبال دین است و آن را عین سیاست تلقی می کنند. همچنان که رئیس جمهور نیز خیلی وقت برای نشان دادن خود در عرصه ی ورزش وقت گذاشته است. حضور در تمرین‌های فوتبال، سفر به کشور‌های دیگر برای برنامه‌های ورزشی و شرکت در مسابقاتی که احتمال پیروزی در آن داده می‌شده (که البته معمولا به شکست منجر شد!) نمونه‌هایی از سایه سنگین سیاست بر ورزش است.تا وقتی ورزش که سرمایه‌ی ملی است و موفقیت آن در دور ماندن از سیاست است چنین دستخوش تبلیغات سیاسی شود، مشکل ورزش پابرجاست. خیلی‌ها از وقتی که علی دایی که روزی افتخار تمام عیار ایران بود سرمربی تیم ملی ایران شد با او مخالف بودند. شاید به این دلیل که سرمایه یک ملت نباید رد جایگاهی بحث انگیز قرار گیرد حرف بر حقی می زدند اما شکستن همه کاسه کوزه‌ها بر سر فردی که افتخار ملی بود ومی توانست با پیروزی تیم ملی بر عربستان سعودی کلی محبوبتر شود درست نیست. باور کنیم مشکل فوتبال علی دایی نیست. مشکل سیاست تبلیغاتی دولتی است که چنین بحران‌هایی را بر ورزش کشور و بخصوص بر فوتبال تحمیل کرده است. این کمال بی‌وفایی است که علی دایی به تنهایی قربانی این شکست شود و از اخلاق جوانمردی ایرانی به دور است. ورزش باید بر اساس قواعد مستقل ورزشی اداره شود و دولت تنها حامی این قواعد باشد وتا وقتی چنین نشود این بحران ها هست. کاش دولتمردان می‌فهمیدند که استفاده تبلیغاتی و ابزاری از ورزش آنها را برای رسیدن به اهداف سیاسی و انتخاباتی کمک نمی‌کند.